چگونه نقاشی دیواری «بچه ال مونتوپولیس» در مرکز بهداشت و سلامت جنوب شرقی، جامعه شرق آستین را منعکس می‌کند

آستین، تگزاس— جانی دِگولادو آکاردئون خرمایی رنگش را از کف کمد برداشت و به صندلی‌اش برگشت. انگشتانش را روی کلاویه‌ها فشار داد، پاهایش را به زمین کوبید و شروع به نواختن «رپِتیدا» کرد، آهنگ کوتاهی که زمانی در طول دوران حرفه‌ای‌اش به راحتی می‌نواخت.

دگولادو حتی در ۹۰ سالگی هم مهارتش را از دست نداده بود.

او گفت: «در تمام آن سال‌ها، از نواختن برای مردم لذت می‌بردم. آنها مرا همانطور که آکاردئون می‌نواختم دوست داشتند.»

امروزه، دگولادو همچنان چهره‌ای افسانه‌ای در تاریخ موسیقی آستین است، چهره‌ای سرشناس با لقب «بچه‌ی مونتوپولیس» که موسیقی تجانو کونجونتو را در مرکز تگزاس رواج داد و جوامع را از طریق ترانه به هم پیوند داد. حرفه‌ی او در دهه‌ی ۱۹۵۰ آغاز شد و بیش از پنج دهه ادامه داشت.

یک غرفه به نام همنام او در نزدیکی دریاچه لیدی برد نامگذاری شده است، در حالی که هر ساله یک رویداد موسیقی در ماه آوریل به بزرگداشت حرفه او اختصاص می‌یابد.

فرانسیسکا پرز، یک بیمار در مرکز سلامت و تندرستی جنوب شرقی که یک بار دگولادو را در کنسرت 30 سال پیش دیده بود، گفت: "Me recuerda a la música Y a tiempos pasados que disfrutaba (این به یاد موسیقی او و زمان های گذشته ای است که از آن لذت می بردم)".

ماه مه، درست در حوالی سینکو د مایو، میزبان یکی از بزرگترین جشنواره‌های کنخونتو در منطقه بود. این جشنواره توسط دگولادو، که آخرین اجرایش در سال ۲۰۱۹ بود، سازماندهی شده بود.

مدت‌ها پیش، او تکنیک موسیقی خود را از کامیلو کانتو، نوازنده‌ی چیره‌دست آکاردئون، آموخت. از طریق آموزه‌های کانتو بود که دگولادو در موسیقی حرفه‌ای شد و برای مخاطبان در کورپوس کریستی، سن آنتونیو و لاردو نواخت.

دِگولادو می‌گفت که او بازی می‌کند چون کانتو نمی‌توانست، چون کانتو در زمانی به سن بلوغ رسید که آمریکایی‌های مکزیکی‌تبار و مهاجران از فرصت‌های یکسانی برخوردار نبودند. خوشبختانه، از آن زمان دنیا تغییر کرده است، چه از نظر حرفه‌ای و چه در حوزه مراقبت‌های بهداشتی.

هر هفته، مجموعه‌ای از برنامه‌های اجتماعی، تقویم مرکز بهداشت و سلامت جنوب شرقی را پر می‌کند، از آمادگی‌های مالیاتی رایگان گرفته تا کلاس‌های آشپزی سالم. برنامه‌های ورزشی زومبا و یوگا، به علاوه یک بازار سیار در روزهای پنجشنبه با غذاهای تازه با قیمت کمتر نیز وجود دارد.

دگولادو، مانند رهبر بزرگ حقوق مدنی، سزار چاوز، پیش از خود، با صحبت کردن - یا در مورد جانی، نواختن - مستقیماً با کارگران مهاجر و محرومان در آستین، به آنها الهام می‌بخشید. او در حالی که گروهش در کنارش بود، آکاردئون خود را برمی‌داشت و آلبومی از آهنگ‌ها، از جمله یکی از محبوب‌ترین آهنگ‌هایش «ال پینتور»، به معنی نقاش، را با صدای بلند می‌نواخت. مردم در «کانتیناها» در سراسر تگزاس با موسیقی او می‌رقصیدند.

او درباره «ال پینتور» گفت: «این یکی از بهترین آهنگ‌های من است.»

موسیقی او یادآور پولکای اروپای شرقی بود، ترکیبی از صداها و آکوردهای پرجنب‌وجوش.

تأثیر نقاشی دیواری دگولادو

هنر اغلب می‌تواند بر افرادی که آن را مصرف می‌کنند تأثیر بگذارد. نسل‌های جوان‌تر، که در دنیایی در حال تغییر متولد شده‌اند، تجربیات جدیدی را به زندگی می‌آورند. نقاشی‌های دیواری در راهروی مرکز بهداشت و سلامت جنوب شرقی، همگی به نوعی جامعه آستین شرقی را برجسته می‌کنند. آنها یکی یکی، دیوار را پوشانده‌اند.

دیگر نقاشی‌های دیواری داخل این مرکز، تصاویری از کتابخانه مارتین لوتر کینگ، پل مونتوپولیس، دریاچه لیدی برد و عکس‌هایی از پارک‌های محلی و بازارهای دست‌فروشی را به نمایش می‌گذارند.

ماررو گفت که انتخاب هر قطعه با نهایت دقت بسیار مهم است. هدف Central Health این بود که نماینده‌ی اصیل شرق آستین باشد.

افسانه جانی دگولادو زنده است

دگولادوی ۹۰ ساله امروز در خانه‌اش می‌ماند.

هر روز، یک داوطلب «وعده‌های غذایی روی چرخ» گزینه‌های غذایی سالم را به درب منزل او تحویل می‌دهد. پسرانش هم در همان نزدیکی زندگی می‌کنند و اغلب به دیدنش می‌آیند.

و اما نامه‌ها. دگولادو هنوز هم از عادت همیشگی‌اش که به سمت صندوق پستی‌اش می‌رود تا نامه‌هایش را بردارد، خوشش می‌آید.

وقتی حال و هوایش خوب باشد، آکاردئون هوهنرش را از کمدش بیرون می‌آورد و آهنگ‌های قدیمی را می‌نوازد. موسیقی‌ای که وقتی درِ خانه‌اش باز است، همه جا را پر می‌کند.